«فتح المبین» اسم رمزِ انحطاطِ اخلاقی در حکومت دینی

 

گفت و گوی یک بسیجی پناهنده  به بریتانیا (با نام مستعار سید) با تلویزیون شبکه چهار انگلیس و در پی حوادث پس از انتخابات تابستان ۱۳۸۸ تنها از منظر اعمال شنیع و فجایع ضدبشری جمهوری اسلامی قابل توجه نیست، بلکه در یک چشم انداز گسترده تر می توان آن را بیان روشن یکی از بزرگترین ایرادات وارد به حکومت های دینی دانست. قدرت در حکومت دینی علیرغم تظاهر به قیودات شرعی و مذهبی، توانایی سقوط در چاه بی انتهای ضداخلاق را دارد و این نکته ی مهمی است زیرا اسلامگرایان یکی از توجیهات بر لزوم وجود و استمرار حکومت دینی و رد سکولاریسم را اخلاقی کردن سیاست در حکومت دینی از طریق ورود نهاد دین به نهاد قدرت سیاسی، می دانند. چندی پیش محمد خاتمی در سخنرانی خود در میان گروهی از اصلاح طلبان ضمن انتقاد از طرفداران جدایی دین از سیاست، گفته بود:

« فکر می‌کنم کل ملت ايران به جز عده‌ای معدود و عده‌ای آدم ناراحت، ناراضی و بيمار و منحرفی که انقلاب ما همه امتيازات آنها را گرفت ؛به انقلاب اسلامی افتخار می کنند و امام را به عنوان محور و مدار انقلاب و مظهر ايمان و آزادگی خود بزرگ می دارند و امروز هم ما می گوييم ملاک و معيار برای اصلاح امور و دستيابی به آرمان هائی که ملت ما داشته است خود انقلاب؛راه و رهنمودهای امام و موازين قانون اساسی و مطالبات درست مردمی است که در جريان انقلاب به رهبری حضرت امام داشتند.»

وی در ادامه سخنرانی خود بین حضور دین و اخلاق در سیاست ارتباط قائل میشود:

«ملت رشيد و بزرگ ما که دارای تجربه‌های تاريخی ارزشمند است، در عين‌حالی که دين‌دار و پايبند به موازين دينی است در دوران اخير پيشتاز يک حرکت اجتماعی در دنيای اسلام و تاريخ شرق بوده و آن مساله حاکميت انسان بر سرنوشت خود و حرکت به سوی مردم سالاری و جامعه مدنی که از دستاوردهای دنيای مدرن است بوده است.»

خاتمی يادآور شد:«هنر ملت ما اين بوده که با معيارهای دينی و اعتقاداتی که داشته از اين نقطه حرکت کرده و خواستار يک جامعه مدنی البته سازگار با معيارهای اخلاقی و دينی خود بوده وهست.»

از سوی دیگر، دکتر حسین بشیریه، جامعه شناس برجسته ی ایرانی در گفت و گویی که همین اواخر با نشریه «لوگوس» داشت، به موضوع «روند پرشتاب سقوط اسطوره های جمهوری اسلامی» می پردازد و در فرازی کوتاه از این گفتگوی طولانی می گوید:

« … دومين اسطوره پردازی اصلی انقلاب و نظام سياسی ايران، اسطوره اخلاقی کردن سياست از طريق ترکيب دين و سياست بوده است. اين اسطوره بيش از آن شکننده بود که مدت مديدی دوام بياورد.

گسترش فرهنگ نفاق و رياکاری و ظاهر سازی و زاهد نمايی و طامات، توبه فرمايی و تظاهر و ظاهر آرايی از همان اوان کار از هم پاشيد و در ماه های اخير هم خشونت بی پروا و سرکوب تظاهر کنندگان و معترضان به نتايج اعلام شده انتخابات و حبس و تجاوزها و تعدی ها و اعتراف گيری ها و غيره ، اسطوره اخلاقی کردن سياست از طريق ترکيب دين و دولت، اگر از ان هم چيزی باقی مانده بود، آن را کاملا متلاشی کرد.»

نکته ای که دکتر بشیریه به آن اشاره کرد، همانیست که در اعترافات ساده ی همین بسیجی پناهنده می بینیم. در جایی از اعترافات وی می گوید که در بازداشتگاهها، افراد سپاه تجاوز به زندانیان را «فتح المبین» قلمداد می کردند. یعنی بر اساس یک دستور دینی، معترضان به نتایج انتخابات را در حکم محاربانِ با دین می دیدند که تصرف جسم آنان مجاز و رواست. در اینجا شما با تجاوز و آزار زندانی به عنوان یک پدیده ی استثنایی و از سوی یک یا چند مامور حکومتی قانون شکن مواجه نیستید، بلکه به عنوان یک دستور کار حکومتی برای برخورد با معترضان طرفید که از حمایت شرعی (بخوانید دستور دینی پشتوانه ی قدرت) برخوردار است. حرفهای آشفته سید در این گفت و گو بیانگر آنست که وی باورهای مذهبی خود نیز دچار تزلزل شدید شده است. اما نکات ی جالبی در حرفهای اوست که وجه دیگری از حکومت دینی را به ما نشان می دهد، مثلن می توان دید که چگونه در ذهن این افراد باورهایی ساخته میشود و یا افراد به قداست می رسند و در نهایت همین قدیسین حاکم، سیاستهای ضدبشری و ضداخلاقی خود را با استفاده از همین شستشوی مغزی شدگان به پیش می برند. تمام جنایتها و شکنجه ها وجهی مقدس و واجب می یابد و در نهایت چاه فساد حکومت دینی، چاهی بی انتها میشود که پایورانش می توانند تا ابد در آن سقوط خویش ادامه دهند. اگر زمانی «فتح المبین» برای بسیاری از همین پاسداران و بسیجیها، یادآور عملیاتی در جنگ با عراق و یا پیروزی در راه خدا بود، اکنون نام رمز تجاوز سیستماتیک به نوجوانان و جوانان پسر و دختر که شهروندان یک حکومت دینی هستند نیز شده است.

Advertisements